سرایش

لغت نامه دهخدا

سرایش. [ س َ ی ِ ] ( اِمص ) اسم مصدر از سراییدن.( حاشیه برهان قاطع چ معین ). زبان قال که سخن گفتن و نغمه پردازی آدمیان و سرود مرغان باشد. ( برهان ). نغمه پردازی و گویندگی. ( رشیدی ) ( آنندراج ) :
سراینده مرغی از این بوستان
سرایش چنین کرد با دوستان.امیرخسرو ( از جهانگیری ).- ناسرایش ؛ لال.
|| ( اِ ) نام آهنگی است. رجوع به آهنگ شود.

فرهنگ معین

(سَ یا سُ یِ ) ۱ - (اِمص . ) سرودن . ۲ - (اِ. ) نغمه ، سرود.

فرهنگ عمید

۱. سرایندگی، آوازخوانی، نغمه پردازی.
۲. نغمه، سرود.

فرهنگ فارسی

سراییدن
۱ - ( اسم ) عمل سرودن . ۲ - ( اسم ) نغمه سرود ( انسان و پرندگان ) .

فرهنگ اسم ها

اسم: سرایش (پسر) (فارسی) (تلفظ: so(a)rāyeš) (فارسی: سرايش) (انگلیسی: sorayesh)
معنی: عمل سرودن، ( اسم مصدر از سرودن و سراییدن )، سرایندگی

فرهنگستان زبان و ادب

{sight-singing} [موسیقی] اجرای آوازی تمرین های موسیقی با تلفظ نام نُت ها یا با تکرار هجاهایی مانند آ، ای، ها

ویکی واژه

سرودن.
نغمه، سرود.