گلگشت. [ گ ُ گ َ ] ( اِ مرکب ) سیر گل.( آنندراج ). سیر جاهای مرغوب. ( غیاث ). جای خوش آیند ومطبوعی برای سیر و تفرج که مخصوصاً دارای گل سرخ و دیگر گلها و ریاحین بود. ( ناظم الاطباء ) : عرق کلک سبکسیر مرا پاک کنید که ز گلگشت سر کوی سخن می آید.صائب ( از آنندراج ).نسیمی که خیزد ز گلگشت کویت دماغ خرد را معطر نماید.شیخ العارفین ( از آنندراج ).|| گاردن پارتی. ( یادداشت مؤلف ). گلگشت. [ گ ُ گ َ ] ( اِخ ) نام تفرجگاهی نزدیک شیراز که به آن گلگشت مصلا گویند. ( از ناظم الاطباء ) : بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت کنار آب رکناباد و گلگشت مصلی را.حافظ.
فرهنگ معین
( ~ . گَ ) (اِمر. ) ۱ - گردش در گلزار. ۲ - جای تفریح و گردش در گلزار.
فرهنگ عمید
۱. گردش در گلزار. ۲. (اسم ) جای گردش و تفرج در صحرا و گلزار.
فرهنگ فارسی
گردش درگلزار، جای گردش وتفرج درصحراوگلزار ( اسم ) ۱ - گشت و سیر در میان گلها . ۲ - گشت سیر ( مطلقا ) . ۳ - گلزار گلستان : نقد هستی چو میرود باری صرف گلگشت و گلستان باشد . نام تفرجگاهی نزدیک شیراز که گل گشت مصلا گویند .
