یزت

لغت نامه دهخدا

یزت. [ ی َ زَ] ( فارسی باستان ، اِ ) صورت قدیم ایزد در دوره ساسانی و مذهب زرتشت که به رب النوعهای آفتاب و ماه و آتش و آب و باد اطلاق می شده است. ( از ایران باستان ج 2 ص 1528 و 993 و ج 3 ص 2529 ). رجوع به ایزد و یزدان شود.

فرهنگ فارسی

صورت قدیم ایزد در دوره ساسانی و مذهب زرتشت که به رب النوعهای آفتاب و ماه و آتش و آب و باد اطلاق می شده است

ویکی واژه

همسان با بگ انگاشته شده که از زبانی بسیار مهجور و گمنام که ریشه در زبان پارسی باستان و زبان اوستایی دارد. یزت ممکن است نحوه تلفظ کهن یزد باشد و هر دو اصطلاح به معنی نوشته یا نویسنده است برابر با یازِد در گویش بهاری و همچنین با یزید قرابت دارد[۱].
↑ چرا منتسبان به این اصلاحات همردیف خدا انگاشته شده‌اند. اینان همان مغان هستند که وقایع را روی ارواح گِلی ثبت می‌کردند و به طبقه‌ یا قبیله خاص تعلق داشتند ظاهراً موطن بدوی ایشان همان دامنه دماوند بود