معنی یابنده | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

یابنده. [ ب َ دَ / دِ ] ( نف ) پیداکننده. واجد. که یابد. ج ، یابندگان. مرخم یابنده ، «یاب » است که در ترکیب باکلمات دیگر بکار رود. رجوع به یاب شود :
به هر زیر برگی شتابنده ای است
به هر منزلی راه یابنده ای است.نظامی.یابنده فتح کان جزع دید
بخشود و گناهشان ببخشید.نظامی.چنین زد مثل شاه گویندگان
که جویندگانند یابندگان.نظامی.سایه حق بر سر بنده بود
عاقبت جوینده یابنده بود.مولوی.جست او را تا ز جان بنده بود
لاجرم جوینده یابنده بود.مولوی.- امثال :
جوینده یابنده است.