گسارنده

لغت نامه دهخدا

گسارنده. [گ ُ رَ دَ / دِ ] ( نف ) دهنده می. ساقی :
می آورد چون هرچه بد خورده شد
گسارنده می ورا بَرده شد.فردوسی.گسارنده باده و رود و ساز
سیه چشم گلرخ بتان طراز.فردوسی.گسارنده آورد جام بلور
نهادش ابر دست بهرام گور.فردوسی.و رجوع به گساردن شود.

فرهنگ معین

(گُ رَ دِ ) (ص فا. ) ساقی .

فرهنگ عمید

خورنده، نوشنده.

فرهنگ فارسی

( اسم ) طی کننده سپری کننده .

ویکی واژه

ساقی.