چمنده

لغت نامه دهخدا

چمنده. [ چ َ م َ دَ / دِ ] ( نف ) خرامنده. ( شرفنامه منیری ). خرامنده و از روی ناز رونده. ( ناظم الاطباء ). چمان. خرامان : هیچ چمنده و رمنده از آن شربتی تناول نکرد. ( از ترجمه محاسن اصفهان ص 39 ). || صفت اسب یا هر مرکب خوشرفتار :
فرودآمدند از چمنده ستور
شکسته دل و چشمها گشته کور.دقیقی.ز اسب چمنده فرودآمدند
گو و پیر هر دو پیاده شدند.دقیقی.چو نیمی ز هفتم شب اندرگذشت
چمنده یکی اسب دیدم به دشت.فردوسی.رجوع به چم و چمندگی و چمیدن شود.

فرهنگ معین

(چَ مَ دِ ) (ص فا. ) خرامنده .

فرهنگ عمید

ویژگی کسی که به ناز و خرام راه می رود، خرامنده.

فرهنگ فارسی

( اسم ) کسی که بناز راه رود خرامنده .

ویکی واژه

خرامنده.