چرب زبان. [ چ َ زَ ] ( ص مرکب ) کسی را گویند که به سخنان خوش دل مردم را بجانب خود راغب گرداند و مردم را از خود کند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ).کنایه از کسی باشد که بسخنان خوش دل مردم را بجانب خود راغب سازد. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). شیرین گفتار. ( فرهنگ نظام ). چرب سخن. چرب گو. خوش سخن. خوش زبان. چرب گوی. بُزاع. حُداد. حَدید. خَلیف. عَذِق. لَوذَع. مِدرَه. ( منتهی الارب ) : خردمند چرب زبان اگر خواهد حقی را در لباس باطل بیرون آرد. ( کلیله و دمنه ). ای ترسخن چرب زبان ز آتش عشقت من آب شدم ، آب ز روغن چه نویسد.خاقانی.چرب زبان گشتم از آن فربهی طبع ز شادی پر و از غم تهی.نظامی.|| کنایه از چاپلوس. ( برهان ) متملق. پشت هم انداز. || فریب دهنده هم هست. ( برهان ). فریبنده بود. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). فریب دهنده. ( ناظم الاطباء ). کسی که با زبان نرم و شیرین مردم را فریب دهد. ( فرهنگ نظام ). || بلیغ و فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ). رجوع به چرب سخن و چرب گفتار و چرب گو شود.
فرهنگ معین
( ~. زَ ) (ص مر. ) ۱ - شیرین زبان . ۲ - چاپلوس .
فرهنگ عمید
۱. کسی که با سخنان خوش و شیرین مردم را به خود راغب و مهربان سازد، شیرین زبان، خوش سخن. ۲. چاپلوس، متملق.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱- شیرین زبان خوش سخن . ۲- متملق چاپلوس . کسی را گویند ک به سخنان خوش دل مردم را به جانب خود راغب گرداند و مردم را از خود کند .
