لغت نامه دهخدا
چه مایه زاهد پرهیزکار صومعگی
که نُسک خوان شد بر عشقش و ایارده گوی.خسروانی ( ازفرهنگ اسدی ).دوان خود بیامد بر شهریار
چنین گفت کای شاه پرهیزکار.فردوسی.شو او را بخوبی بمادر سپار
بدست یکی مرد پرهیزکار.فردوسی.خرد را مه و خشم را بنده دار
مشو تیز بامرد پرهیزکار.فردوسی.همه پاک بودند و پرهیزکار
سخنهایشان برگذشت از شمار.فردوسی.دبیری نگه کرد پرهیزکار
بدانسان که دانست کردن شمار.فردوسی.بر این و بر آن بگذرد روزگار
خنک مردم پاک پرهیزکار.فردوسی.به دل گفت کین مرد پرهیزکار
همی از لب آب گیرد شکار.فردوسی.گشادی سر بدرها شهریار
توانگر شدی مرد پرهیزکار.فردوسی.بدو گفت کای مرد پرهیزکار
نهانی چه داری بکن آشکار.فردوسی.چودانست کان مرد پرهیزکار
ببخشید بر ناله شهریار.فردوسی.از آن سوگواران پرهیزکار
بیامد یکی تا لب رودبار.فردوسی.یکی روز پیران پرهیزکار
سیاوخش را گفت کای شهریار.فردوسی.بر ارزانیان گنج بسته مدار
ببخشای بر مرد پرهیزکار.فردوسی.همه سرفرازان پرهیزکار
ستایش گرفتند بر شهریار.فردوسی.برین سان بود گردش روزگار
خنک مرد با شرم و پرهیزکار.فردوسی.خنک مرد بیرنج و پرهیزکار
بویژه کسی کو بود شهریار.فردوسی.زن ارچه خسرو است ار شهریاری
و یا چون زاهدان پرهیزکاری...فخرالدین اسعد ( ویس و رامین ).و چون به تنهائی خود نقل فرمود [ باری تعالی ] امام پرهیزکار القادر باﷲ را که رحمت ایزدی برو باد در مردگی و زندگی. ( تاریخ بیهقی ص 309 ). و بهمن با بارین پرهیزکار که رستم فرستاده بودش بگریختند. ( مجمل التواریخ والقصص ص 53 ).
مفتئی را دید آن پرهیزکار
بر در سلطان نشسته روز بار.
