ووشو
دانشنامه عمومی
ووشو از کهن ترین و بهترین هنرهای رزمی است که پیدایش آن را به یک راهب بودایی به نام بودی دارما بنیانگذار مکتب ذن و احتمالا اهل هندوستان یا شرق ایران نسبت میدهند.
پس از انقلاب کمونیستی چین در ۱۹۴۹ این ورزش تحول یافت و دولت چین کلاس های آموزشی، کمربند و فنون جدید را به این ورزش رزمی اضافه کرد و نام هنرهای رزمی چینی را به ووشو تغییر داد. ووشو امروزه یک ورزش بین المللی است که زیر نظر فدراسیون بین المللی ووشو IWUF اداره می شود. مسابقات قهرمانی جهان این رشته از سال ۱۹۹۱ هر دو سال یک بار برگزار می شود و همچنین از ۱۹۹۰ در برنامهٔ بازی های آسیایی قرار گرفته است.
کمربندهای ووشو در فدراسیون بین المللی ووشو به ترتیب به شرح زیر نامگذاری شده اند: سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، بنفش، قهوه ای، قرمز، مشکی - مشکی دان 1 - مشکی دان 2 - مشکی دان 3 - مشکی دان 4 - مشکی دان 5 - مشکی دان 6 - مشکی دان 7 - مشکی دان 8 - مشکی دان 9. البته در بعضی از سبک ها کمربند بنفش حذف می شود. همچنین نوع کمربندها در ووشو سنتی یا همان کونگ فو، با توجه به نوع سبک بسیار فرق می کند.
یکی از تمایز های ورزش ووشو با دیگر ورزش های رزمی تعداد سبک های آن است. ووشو دارای بیش از 1600 سبک است. برخی دلیل زیاد بودن تعداد سبک های ووشو را پهناور بودن کشور چین و تفاوت فرهنگی مردم این کشور در استان های مختلف قلمداد میکنند.
در مسابقات ووشو یازده سبک استاندارد و یک فرم ترکیبی در بخش تالو اجرا میشوند. این سبک ها عبارت اند از چانگ چوان ، دائو شو ، گوئن شو ، جیان شو ، چیانگ شو ، نان چوان ، نن دائو ، نن گوئن ، تای چی چوان ، تای جی جیان، شینگ یی چوان و فرم ترکیبی دوئلین.
علاوه بر این سبک ها ( که سبک های مدرن محسوب می شوند ) ووشو سبک های متعدد دیگری نیز دارد که از آنها به عنوان سبک های سنتی ووشو یاد می شود. از جمله سبک های سنتی می توان به لی چوان کونگ فو ، چا چوان کونگ فو ، خواچوان کونگ فو ، خونگ چوان کونگ فو ، دی تانگ چوان کونگ فو ، شائولین چوان کونگ فو ، فنزی چوان کونگ فو ، لوهان چوان کونگ فو ، فانگ من چوان کونگ فو ، چین نا و هوپگار ووشو اشاره کرد.
