نان خور

لغت نامه دهخدا

نانخور. [ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) که نان میخورد. خورنده نان. نان خورنده :
در خلد چگونه خورد آدم
آنجا چو نبود شخص نانخور.ناصرخسرو. || نانخوار. عیال. ( از فرهنگ نظام ). عیال و اولاد و بستگان. نوکر و خدمتکار و هر کس که معاش وگذران آن بر همت شخص باشد. ( ناظم الاطباء ). هر فرد از عائله که رئیس یا پدر و یا قائم مقام وی موظف به پرورش و نگاهداری اوست. هر فرد عائله یک مردِ مسؤول رزق عائله خویش. هر یک از اهل و عیال. آنکه کفاف و تأمین معاشش با دیگری است :
نان دهانم بدین کله داری
نانخورانم بدان گنهکاری.نظامی ( هفت پیکر ).این بی نمکان که نانخورانند
در سایه من جهان چرانند.نظامی.

فرهنگ معین

(خُ ) (اِفا. ) زن و فرزند، کسی که تحت سرپرستی می باشد.

فرهنگ عمید

۱. [عامیانه، مجاز] کسی که دیگری زندگانی او را اداره می کند، کسی که نان دیگری را می خورد.
۲. [عامیانه، مجاز] عیال و اولاد شخص.
۳. [قدیمی] خورندۀ نان.