ناشایسته. [ ی ِ ت َ / ت ِ ] ( ص مرکب ) نالایق. ( آنندراج ). نامناسب. نالایق. آنکه سزاوار و مستحق نباشد. ( ناظم الاطباء ). که شایسته و لایق ودرخور نیست. || ناخلف. نااهل. ناسزاوار : گفت کار این پادشاهی دریاب و ضایع مکن تا نام پدران ما زنده گردد و ما را بد نگویند که ناشایسته آمدند. ( مجمل التواریخ ). || ناهموار. ناکس. ( آنندراج ). ناسزا. بی ادب. ( ناظم الاطباء ). سفله.پست. دون. فرومایه. مقابل شایسته ، به معنی سزاوار و برازنده و قابل. || زشت. قبیح. ناپسند. ناپسندیده. کاربد. ناصواب : حرکات ناشایسته ؛ کردارهای زشت و قبیح و ناروا و بد و حرام. || خلاف شرع. ناروا. ( ناظم الاطباء ). که جایز نیست. فعل حرام. - کار ناشایسته ؛ عمل قبیح. فسق. نابکاری. بی عفتی. فساد. فاسقی : و همه بلخ گویند که آن زنی بود و کارهای ناشایسته می کرد. ( قصص الانبیاء ص 35 ). || ناسزاوار. ناروا. که سزاوار و شایسته نیست. ناصواب. که روا نیست : ناشایسته باشد که من اندامی از اندامهای او ببرم یا او را [ هاجر را ] بکشم. ( ترجمه تفسیر طبری ).
