ناداشت. ( ص مرکب ) ( از: نا ( نفی ، سلب ) + داشت ) در این جا بجای «نادار» اسم فاعل مرخم بکار رفته. ( حاشیه برهان چ معین ). مفلس. پریشان. بی نوا. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). مفلس. پریشانحال. تهیدست. بینوا. ( ناظم الاطباء ). مفلس. ( سروری بنقل رشیدی ) ( غیاث اللغات ). درویش.تنک مایه. نادار : و بحکم آنک مردم جهان بیشترین درویش بودند و ناداشت... او را تبع بسیار جمع شد. ( فارسنامه ابن بلخی ). و از مال و ملک می ستد و به ناداشتان میداد. ( فارسنامه ابن بلخی ). || قومی از گدایان را نیز گویند که بر در دکانها روند و چیزی طلبند اگر چیزی به ایشان ندهند گوشت اعضای خود را ببرند. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). و آن جماعت را کنگر نیز گویند. ( جهانگیری ) ( شمس اللغات ) ( انجمن آرا )( از رشیدی ). گروهی از گدایان که آنها را شاخشانه نیز گویند. ( ناظم الاطباء ) ( از انجمن آرا ) : شوخی ناداشت ز جلاد بیش کو تن غیری برد این جان خویش.امیرخسرو ( از انجمن آرا ). || ( مص مرخم ) ناداشتن. فقر. افلاس. تنگدستی. بینوائی. مفلسی. تهیدستی : ز ناداشت هر کو نراند مراد فرومانده باشد نه پرهیزگار.عنصری. || ( ص مرکب ) بی شرم. بی حیا. بی آزرم. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( رشیدی ) : چنین آمده ست از بزرگان پیر که با هیچ ناداشت کشتی مگیر.نظامی ( از انجمن آرا ).|| بی اعتقاد. ( ناظم الاطباء ). مردم بی اعتقاد. از ( برهان قاطع ) ( آنندراج ).
فرهنگ معین
(ص . ) ۱ - فقیر، بی چیز. ۲ - بی شرم ، بی حیا.
فرهنگ عمید
۱. نادار، بی چیز، بینوا، فقیر، مفلس: دل ناداشت پر ز خون باشد / ساغر عیش او نگون باشد (ابوالمؤید: شاعران بی دیوان: ۵۸ ). ۲. [مجاز] بی حیا، بی شرم: چنین آمده ست از نقیبان پیر / که با هیچ ناداشت کشتی مگیر (نظامی۵: ۸۸۶ ). ۳. [مجاز] بی اعتقاد.
فرهنگ فارسی
نادار، بی چیز، بینوا، فقیر، مفلس، بی شرم، فقر ( مصدر و اسم ) افلاس تهیدستی : زنا داشت هر کو نراند مراد فرو مانده باشد نه پرهیزگار. ( عنصری ) ۲ - ( صفت ) مفلس تهیدست بی نوا:[ بحکم آنک مردم جهان بیشترین درویش بودند و ناداشت...او رات بع بسیار جمع شد . ] ۳ - نوعی از گدایان که بر در دکانها میرفتند و چیزی می طلبیدند و اگر بایشان نمیدادند گوشت اعضای خود را می بریدند کنگر: شوخی ناداشت زجلاد بیش کوتن غیری برد این جان خویش . ( امیرخسرو. ) ۴ - بی شرم بی حیا بی همه چیز. ۵ - بی اعتقاد
