مستجیز

لغت نامه دهخدا

مستجیز. [ م ُ ت َ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر استجازة. || «جواز»خواهنده ، و آن آبی باشد که به مواشی و زراعت دهند. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || اجازت خواهنده. ( آنندراج ). اذن خواهنده. ( اقرب الموارد ) :
چه عجب گر خالق این قوم نیز
با تو باشد چون نه ای تو مستجیز .مولوی ( مثنوی ).|| صله طلبنده. ( منتهی الارب ). رجوع به استجازة شود.

فرهنگ معین

(مُ تَ ) [ ع . ] (اِفا. ) اجازه خواهنده .

فرهنگ عمید

آن که کاری یا چیزی را جایز می داند، جایزداننده.