لغت نامه دهخدا
مرش. [ م َ ] ( ع اِ ) خراش. ( از منتهی الارب ). || زمین که رویش باران رندیده باشد یا زمین که رویش به اندک باران روان گردد. ( منتهی الارب ). زمینی که باران روی آن را خراشیده باشد، یا زمینی که آب جاهایی از روی آن رابخراشد و به کندن و حفر کردن سیل نرسد، و یا زمینی که چون باران بر آن ببارد بسرعت جاری شود. ج ، اَمراش و مُروش. ( از اقرب الموارد ). || «حضیض » وقسمت پائین از کوه. ( از ذیل اقرب الموارد از تاج ).
مرش. [ م ِ ] ( اِ ) مِراش. قی و استفراغ. ( ناظم الاطباء ). شکوفه. اشکوفه.
مرش. [ م ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ امرش. ( اقرب الموارد ). رجوع به امرش شود. || ج ِ مرشاء. ( از اقرب الموارد ). رجوع به مرشاء شود.
مرش. [ م ُ رِش ش ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر ارشاش. رجوع به ارشاش در ردیف خود شود. || شواء مرش ؛ بریانی که آبدارباشد و آب یا چربی از آن بچکد. ( از اقرب الموارد ).
