مرجوم. [ م َ ] ( ع ص ) سنگسار کرده شده. ( غیاث اللغات ). رجیم. که بر او سنگباران کنند. که سنگسارش کرده باشند. ( از متن اللغة ). نعت مفعولی است از رجم و رجوم. رجوع به رجم شود. || رانده شده. ( منتهی الارب ) ( غیاث اللغات ). مهجور. ملعون. مطرود. رجیم. ( متن اللغة ). مورد شتم و قذف و لعن و هجو واقع گشته. ( از اقرب الموارد ). مردود. رانده. ( یادداشت مؤلف ) : ای بسا تخت و تاج مرجومان لخت لخت از دعای مظلومان.سنائی.آتش و دودآید از خرطوم او الحذر ز آن کودک مرجوم او.مولوی.همچنان کاصحاب فیل و قوم لوط کردشان مرجوم چون خود آن سخوط.مولوی.رجوع به رجم شود. || کشته. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). آن که بر اثر سنگسار کردن کشته شده باشد یابطور کلی هر مقتول و کشته ای. ( از متن اللغة ). رجوع به رجوم و رجم شود. مرجوم. [ م َ ] ( اِخ ) شیطان. ( ناظم الاطباء ). از القاب شیطان است. مرجوم. [ م َ ] ( اِخ ) قربانگاهی است حاجیان را در بادیه. ( منتهی الارب ) ( از متن اللغة ).
فرهنگ معین
(مَ ) [ ع . ] (اِمف . ) سنگسار شده ، رانده شده .
فرهنگ عمید
۱. رانده شده. ۲. سنگسارشده.
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱- سنگسار شده . ۲- رانده جمع : مرجومین . قربانگاهی حاجیان در بادیه
