معنی لاطی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

لاطی. ( ع ص ) آنکه عمل غیرطبیعی کند. تازباز. غلام باره. مردافشار. بچه باز . || ( معرب ، اِ ) مأخوذ از یونانی ، کاج. ( یا ) حَور. ( دزی ).
لاطی ٔ. [ طِءْ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از لطاء به معنی دوسیدن به زمین و چسبیدن. ( از منتهی الارب ): و هو نبات لاطی مع الارض لَه رؤس رخوة. ( ابن البیطار ). چسبنده به زمین. || قبری لاطی ٔ؛ گوری با زمین هموار. ( مهذب الاسماء ).