لغت نامه دهخدا
قعر. [ ق َ ] ( ع اِ ) تک و پایان هرچیزی. ته. بن. ج ، قُعور. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ): قعر البیت ؛ بن خانه. ( مهذب الاسماء ) :
هر کجا تو با منی من خوش دلم
ور بود در قعر چاهی منزلم.مولوی.در قعر بحر محبت جان غریق بود که مجال دم زدن نداشت. ( گلستان ). || جلس فی قعر بیته ؛ کنایة عن ملازمته له. ( اقرب الموارد ). || کاسه بزرگ. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || گوی شکافته در زمین برابر. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). جوبة تنجاب من الارض. ( اقرب الموارد ). || شهر. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ): ما فی هذا القعر مثله ؛ ای فی هذاالبلد. ( اقرب الموارد ). || مقابل حدبه. ( یادداشت مؤلف ). مقعر، در مقابل محدب.
قعر. [ ق َ ع َ ] ( ع اِ ) عقل کامل و تمام. ( اقرب الموارد ). خرد و دانش. ( منتهی الارب ). گویند: فلان بعیدالقعر، یا فلان ما فیه قعر. ( اقرب الموارد ).
قعر. [ ق َ ] ( اِخ ) قریه ای است از دره ای ، و نزد آن ده دیگری موسوم به سرع وجود دارد، این قریه ها نخل و مزارع و چشمه ها دارند و در وادی رخیم واقع شده اند. ( معجم البلدان ).
