عدله

لغت نامه دهخدا

( عدلة ) عدلة. [ع َ ل َ ] ( ع ص ) مؤنث عدل و قد یؤنث. یقال رجل عدل و امراءة عدل و عدلة؛ زن داد دهنده. ( منتهی الارب ).
عدلة. [ ع َ دَ ل َ ] ( ع ص ، اِ ) شایستگان گواهی. ( منتهی الارب ). المزکّون للشهود. تزکیه شوندگان از شهود. ( قطرالمحیط ) ( از اقرب الموارد ). عُدَلة.

فرهنگ معین

(عَ دَ لِ ) [ ع . عدلة ] (ص . ) جِ عادل ، کسانی که برای شهادت دادن شایسته باشند.

فرهنگ فارسی

کسانی که شایسته برای شهادت دادن باشند
( صفت ) جمع عادل کسانی که شایسته شهادت در محضر قاضی و حاکم باشند .
مونث عدل

ویکی واژه

عدلة
جِ عادل ؛ کسانی که برای شهادت دادن شایسته باشند.