زبان پارسی

لغت نامه دهخدا

زبان پارسی. [ زَ ن ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چون مطلقاً زبان پارسی گویند مراد زبان پارسی نو است یعنی پارسی پس از اسلام. ( از حاشیه دکتر معین بر برهان قاطع ج 1 ص 350 و 351 ). امروز بیشترمردم ایران و افغانستان و تاجیکستان و قسمتی از هندو ترکستان و قفقاز و بین النهرین بزبان فارسی سخن میگویند و نامه مینویسند و شعر می سرایند. رجوع به سبک شناسی ج 1 ص 2 و مقدمه برهان قاطع چ معین و مقدمه لغت نامه و «فارسی »، «ایران »، «ایرانی » و «پهلوی » شود.

فرهنگ فارسی

یعنی زبان پارسی بعد از اسلام

ویکی واژه

در رده بندی جزو زبان‌های غربی ایران باستان محسوب شده و با زبان پارتی در یک رده قرار می‌گیرد و از زبان پارسی باستان احتمالا به سبب گویش کمی تفاوت داشته است.