لغت نامه دهخدا
ریک. ( صوت ) ریگ. کلمه تحسین به معنی ویحک ؛ یعنی ای نیکبخت. ( ازشرفنامه منیری ) ( از برهان ) ( ناظم الاطباء ). ای خوشا. ندای خوشبختی. ( از فرهنگ لغات ولف ). به معنی ندای خوشبختی یعنی ای خوشبخت ، نوشته اند. مأخذ کلمه معلوم نیست. نلدکه مستشرق آلمانی تصور می کند ویک بوده و تصحیف شده. صاحب انجمن آرا گفته ویحک عربی است که ویک شده بعد واو به راء خوانده شده ، در فرهنگ شاهنامه عبدالقادر بغدادی و بعضی چاپهای دیگر شاهنامه هم ویک ضبط است. ( فرهنگ لغات شاهنامه ). علامه فقید محمد قزوینی گوید: از این تفسیر واضح می شود که مؤلف ظاهراً «ویک » ( بفتح اول ) عربی را «ریک » خوانده و آن را فارسی تصور کرده. ( از حاشیه برهان چ معین ) :
سخن گفتن خوب و گفتار نیک
نگردد کهن تا جهان است و ریک.فردوسی.اگر شاخ برخیزد از بیخ نیک
تو با شاخ تندی میاغاز ریک .فردوسی.- ریک یافتن ؛ شادمانی و نیک بختی یافتن :
بجز شادمانی و جز نام نیک
از این زندگانی نیابی تو ریک.فردوسی.رجوع به ویک شود.
