اتباع. [ اَ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ تابع. تبع. پس روان. پس روندگان. تابعین. پیروان : صندوق های شکاری برگشادند تا نان بخوردند و اتباع و غلامان وحاشیه همه بخوردند. ( تاریخ بیهقی ). بخدمت پادشاه نبوده است و عادت و اخلاق ایشان پیش چشم نمی دارد که سروکار نبوده است او را با ایشان بلکه با اتباع ایشان بوده است. ( تاریخ بیهقی ). ملک تا اتباع خویش را نیکو نشناسد... از خدمت ایشان انتفاع نتواند گرفت. میان اتباع او [ شیر ] دو شگال بودند. ( کلیله ودمنه ). و درود و سلام و تحیات و صلوات ایزدی بر ذات معظم و روح مقدّس مصطفی و اهل بیت و اصحاب و اتباع... او باد. ( کلیله ودمنه ). اتباع و عامه مردم را زبون گرفتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ). سباشتکین از ارتیاع اتباع ارسلان مکنت مقام و فرصت استجمام نیافت. ( ترجمه تاریخ یمینی ). وان امیران دگر اتباع تو کرد عیسی جمله را اشیاع تو.مولوی.مدت شش سال در هجران شاه شد وزیر اتباع عیسی راپناه.مولوی.|| ج ِ تبع. دست وپای ستور. اتباع. [ اِ ] ( ع مص ) پیروی کردن. از پی رفتن. از پی فراشدن. ( تاج المصادر بیهقی ). پس روی کردن. در پی رفتن. از پس فراشدن. || بازپس داشتن. در پی داشتن. || دررسانیدن. ( زوزنی ). || واپس کردن. ( زوزنی ). || در پی فرستادن. || رسیدن بکسی. دررسیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). از پس دررسیدن. || دو لفظ پی یکدیگر آوردن بر یک روی و لفظ ثانی تأکید معنی لفظ اول باشد، مانند حسن بسن ، قبیح شقیح. || برات دادن بر کسی. ( منتهی الارب ). حواله کردن چیزی با کسی. ( تاج المصادر بیهقی ). اتباع. [ اِت ْ ت ِ ] ( ع مص ) پس روی کردن. در پی رفتن و رسیدن بکسی. ( منتهی الارب ). || برات گرفتن. ( منتهی الارب ). حواله گرفتن.
فرهنگ معین
( اِ ) [ ع . ] (مص م . ) ۱ - پیروی کردن ، در پی رفتن . ۲ - بازپس داشتن ، در پی فرستادن ۳ - واپس کردن . ۴ - حواله کردن چیزی به کسی . (اَ تِّ ) [ ع . ] (مص م . ) پیروی کردن ، درپی رفتن و رسیدن به کسی . ( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ تابع و تبع ، تابعین ، پیروان .
فرهنگ عمید
۱. پیروی کردن. ۲. در پی رفتن و رسیدن به کسی. ۳. اطاعت کردن. آوردن کلمه ای بی معنی یا بامعنی دنبال کلمۀ دیگر که شبیه و هم وزن آن باشد یا به آن مربوط باشد، مانندِ رخت وپخت. ۱. (سیاسی ) مردمی که به لحاظ حقوقی در یک کشور زندگی می کنند. = تبعه ۲. [قدیمی] = تابع
فرهنگ فارسی
( مصدر ) پس روی کردن در پی رفتن و رسیدن به کسی .
دانشنامه آزاد فارسی
اِتباع (یا: تابع، یا: تابع مهمل) در اصطلاح دستور زبان، کلمه ای بی معنا که به دنبال اسم یا صفت می آید و غالباً با آن هم وزن است و معنی آن را گسترش می دهد و بیشتر مفهوم تأکید و نوع و جنس دارد. اتباع ممکن است به واژۀ قبل از خود عطف شود، یا بدون حرف عطف بیاید. مثلِ کلماتِ «مار، مول، پخت، مژ، میز، پرند» در ترکیباتِ «کارومار، پول مول، رخت و پخت، کژومژ، چیزمیز، چرندوپرند».
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] ریشه کلمه: تبع (۱۷۴ بار)
ویکی واژه
پیروی کردن، در پی رفتن. بازپس داشتن، در پی فرستادن واپس کردن. حواله کردن چیزی به کسی. جِ تابع و تبع ؛ تابعین، پیروان. پیروی کردن، درپی رفتن و رسیدن به کسی.
