استودان
فرهنگ عمید
فرهنگ فارسی
استخوان
فرهنگستان زبان و ادب
دانشنامه عمومی
بازمانده استودان های کهن در کازرون، شوشتر، نقش رستم، شهر ری و استان کرمان و یزد یافت می شود.
استودان از دو بخش اَستو - ( هسته :استخوان ) و - دان ( جایگاه ) تشکیل شده است.
دانشنامه آزاد فارسی
اُستودان
(یا: استخوان دان) مکانی که بنابر شریعت زردشتی برای پیش گیری از آلودن خاک، نعش متوفی را آن جا می نهادند تا به استخوان تبدیل شود. استودان ها دو گونه اند: ۱. حفره هایی ساده که به شکل چهارگوش در کف بستر سنگی صخره ها تراشیده یا در سینۀ کوه ها کنده شده اند؛ ۲. بناهایی که در نقاط مرتفع و دور از آبادی ها و سکونتگاه ها می ساختند. گاهی نیز اتاقک هایی بزرگ و آراسته به تزیینات حجاری در دل کوه می تراشیدند. استودان ها را بیشتر از دورۀ مابعد هخامنشی می شناسیم و برخلاف تصور رایج، آرامگاه های صخره ای شاهان هخامنشی در کوه رحمت و کوه حسین استودان نیست. در فارس، شماری از دخمه های چهارگوش تراشیده در دل کوه ها موجودند که به سبب فقدان مدارک باستان شناختی به درستی قدمت آن ها شناخته شده نیست، امّا احتمال می رود که به دوران ساسانی تعلق داشته باشند. این استودان ها را در کوه های رحمت، زیدون، سروی، ایوب، زاغه و آخور رستم یافته اند. در معماری غربی، گاه ضمن حفاری ها استخوان های مردگان پیدا می شود که در محلی مجزا نگه می دارند، امّا غالباً بخشی از سرداب کلیسا را به این کار اختصاص می دهند.
ویکی واژه
اُستو (استخوان) + دان (پسوند مکان)
محوطه‌ای روباز، محصور، و معمولاً مرتفع در خارج شهر که زردشتیان استخوان‌های درگذشتگان خود را پس از متلاشی شدنِ جسد، در آن قرار می‌دادند؛ آرامگاه و مقبرۀ زردشتیان؛ ستودان، استخوان‌دان؛ دخمه؛ گورستان.
