( آزما ) آزما. [ زْ / زِ ] ( نف مرخم ) آزمای. مخفف آزماینده ، و آن گاه که با اسمی مرکب شود، چنانکه در بخت آزما، جنگ آزما، دروغ آزما، رزم آزما، زورآزما، مهرآزما، هجرآزما، بمعانی مختلف آید. در جنگ آزمای ، نبردآزمای و رزم آزمای و امثال آن به معنی دهنده و کننده جنگ و نبرد و رزم است : سراپا بپوشید زآهن قبای میان بست بر کین رزم آزمای.فردوسی.که امروز سهراب جنگ آزمای چگونه بخنگ اندر آورد پای ؟فردوسی.بفرمود تا جهن رزم آزمای شود با بزرگان لشکر زجای.فردوسی.چنین گفت بهرام جنگ آزمای بنزد بزرگان پاکیزه رای.فردوسی.و در دروغ آزمای به معنی گوینده دروغ است : دروغ آزمای است چرخ بلند گهی شاد دارد گهی مستمند.فردوسی.و در مهرآزمای و زورآزمای و مانند آن بمعنی ورزنده مهر و ورزنده زور باشد : به تنهائی سخنهائی سرایان که گویند آن سخن مهرآزمایان.( ویس و رامین ).بزندان فرستادش از بارگاه که زورآزمای است بازوی جاه.سعدی.و در هجرآزمای و نظایر آن به معنی متحمل و بَرَنده باشد: زندواف زندخوان چون عاشق هجرآزمای دوش بر گلبن همی تا روز ناله زار کرد.فرخی.
فرهنگ معین
( آزما ) (ی ) (ص فا. ) در ترکیبات به معنی آزماینده آید: جنگ آزما، بخت آزما، رزم آزما.
فرهنگ عمید
( آزما ) ۱. = آزمودن ۲. آزماینده (در ترکیب با کلمۀ دیگر ): بخت آزما، جنگ آزما، رزم آزما، زورآزما.
فرهنگ فارسی
( آزما ) ( اسم ) در ترکیبات بمعنی آزماینده آید : بخت آزما جنگ آزما رزم آزما.
