اجاره نشین

لغت نامه دهخدا

اجاره نشین. [ اِ رَ / رِ ن ِ ] ( نف مرکب ) مستأجر.
- امثال :
اجاره نشین خوش نشین است ؛ یعنی مستأجر هر جا را که نپسندد به آسانی تواند ترک کردن وجای دیگر اجاره کردن.

فرهنگ معین

( ~. نِ ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) آن که در محل اجاره ای زندگی می کند، مستأجر. اجازه (اِ زِ ) [ ع . اجازة ] ۱ - (مص م . ) رخصت دادن ، رخصت . ۲ - (اِ. ) گواهی صلاحیت دادن فتوی به کسی از طرف یک عالِم .

فرهنگ عمید

آن که در محل اجاره ای به سر می برد و به صاحب خانه اجاره بها می دهد، مستٲجر.

فرهنگ فارسی

( اسم صفت ) مستائ جر آنکه در خانه و ملک دیگری جای گزین میشود: ( اجاره نشین خوش نشین است . ) ( مثل )

ویکی واژه

آن که در محل اجاره‌ای زندگی می‌کند، مستأجر. اجازه (اِ زِ)
رخصت دادن، رخصت.
گواهی صلاحیت دادن فتوی به کسی از طرف یک عالِم.