زبان پیوندی

لغت نامه دهخدا

زبان پیوندی. [ زَ ن ِ پ َی ْ / پ ِی ْ وَ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) بر طبق تحقیقات زبانشناسی یک بخش از زبانهای امروز دنیا زبانهای پیوندی است و دو قسم دیگر عبارتند: از زبان ملتصق و زبان یک هجائی. زبانهای پیوندی از اینقرارند:
الف - زبانهای سامی مانند عبری و عربی و آرامی که بعد سریانی نامیده شد و در عهد قدیم زبانهای فینقی و بابلی و آشوری و زبان مردم قرطاجنه ( کارتاژ ) که شعبه ای بودند از فینیقیان و زبان حمیری.
ب - زبانهای مردم هند و اروپایی بمعنی اعم : آریائیان هند - آریائیان ایران یونانیان ، ایتالیائیان ، مردم سلت ( بومیان اروپای غربی ) ژرمنی ( آلمان و انگلوساکسون و مردم اسکاندیناوی )، لِت و لیتوانی و سلاو ( که روس ، سلاوهای شرقی اروپا و مردم بلغار و سرب و سایر سلاوهای بالکان باشند ). ( از سبک شناسی ج 1 ص 1و2 ). رجوع به «زبان » شود.

فرهنگ فارسی

بر طبق تحقیقات زبانشناسی یک بخش از زبانهای امروز دنیا زبانهای پیوندیست که دو گروه است یک سامی دو زبانهای هند و اروپایی

فرهنگستان زبان و ادب

{agglutinating language} [زبان شناسی] زبانی که در آن برای نشان دادن روابط دستوری و دادن معنای تازه به واژه ها، از افزودن وند به ستاک استفاده می شود

ویکی واژه

زبانی که در آن برای نشان دادن روابط دستوری و دادن معنای تازه به واژه‌ها، از افزودن وند به ستاک استفاده می‌شود.