حبسیه
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
فرهنگ فارسی
دانشنامه آزاد فارسی
(یا: زندان نامه؛ زندان سروده) شعر یا متنی منثور که گوینده در زندان نوشته باشد و در آن غالباً از محیط بد زندان و بخت بد و پشیمانی و جفای فلک و روزگار سخن می رود. حبسیۀ منظوم را بیشتر در قالب های قصیده و قطعه و رباعی گفته اند. مشهورترین حبسیه ها متعلق به مسعود سعد سلمان است: نالم ز دل چو نای من اندر حصارِ نای/پَستی گرفت همتِ من زین بلندجای ... در شعر معاصر نیز ملک الشعرای بهار و فرخی یزدی و اخوان ثالث حبسیه هایی دارند: من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید/قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید (ملک الشعرای بهار). در نثر معاصر فارسی نیز متونی، ازجمله داستان و رمان و خاطرات، را می توان در زمرۀ حبسیات شمرد. ازجملۀ این آثار است: ورق پاره های زندان اثر بزرگ علوی. همچنین شاید بتوان خاطرات زندان افراد را هم جزو حبسیات به شمار آورد. ازجملۀ این آثار است: ایام محبس اثر علی دشتی؛ پنجاه وسه نفر اثر بزرگ علوی.
ویکی واژه
شعری که شاعر در مدت زندانی بودن در وصف حال خود گفته باشد.
حبسیات.
