رفتگر

لغت نامه دهخدا

رفتگر. [ رُ گ َ ] ( ص مرکب ) مأمور تنظیف. ( لغات فرهنگستان ). جاروب کش. ( فرهنگ رازی ). سپور که بر عمل جاروکشی و رفتن معابر عام گمارده شده است. مأمور شهرداری که خیابانها وکوچه ها را جاروب و تمیز کند. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ معین

(رُ گَ ) (ص . ) مأمور شهرداری که به تمیز کردن کوچه ها و خیابان ها می پردازد.

فرهنگ عمید

مٲمور شهرداری که کارش جاروب کردن خیابان ها و کوچه ها است، سپور.

فرهنگ فارسی

مامورشهرداری که کارش روفتن وجاروب کردن خیابان
( صفت ) مامور شهرداری که خیابانها و کوچه ها را جاروب و تمیز کند سپور .

دانشنامه عمومی

پاکبان ( رفتگر ) شخصی است که در استخدام خدمات عمومی قرار دارد و به جمع آوری زباله به منظور دفع یا بازیافت می پردازد.
آمارها نشان می دهد که جمع آوری زباله یکی از خطرناکترین مشاغل است، در بعضی مواقع از کار پلیس هم خطرناک تر است، اما به طور مداوم از ماهیگیری تجاری، کار در مزرعه و کار در مرتع پرورش احشام کم خطر تر است. خطرات ناشی از کار شامل شیشه شکسته، مواد زائد پزشکی مانند سرنگ، مواد شیمیایی سوزاننده، ریزش اشیا از ظروف بیش از حد پر، بیماری هایی که ممکن است با ضایعات جامد همراه باشد، آزبست، حملات سگها و آفات، استنشاق گرد و غبار، دود و بخارات شیمیایی، هوای آلوده، حوادث رانندگی و بوی نامطبوع که می تواند انسان را از نظر جسمی بیمار کند.
• عبدالله مرحومی پیرترین رفتگر تهران
• ناتان رس سیاستمدار استرالیایی
• نویل سوتهال فوتبالیست انگلیسی
• گرجس پیر رزمی کار کانادایی

ویکی واژه

spazzino
مأمور شهرداری که به تمیز کردن کوچه‌ها و خیابان‌ها می‌پردازد.