دکاکین

لغت نامه دهخدا

دکاکین. [ دَ ] ( ع اِ ) ج ِ دُکّان. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به دکان شود : نسق تصفیف دکاکین آن رونق شکن رسته لؤلؤ خوشاب. ( ترجمه محاسن اصفهان آوی ص 54 ).

فرهنگ معین

(دَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ دکان .

فرهنگ عمید

= دکان

فرهنگ فارسی

جمع دکان
( اسم ) ۱ - سکو بلندی . ۲ - جایی که کاسب اجناس خود را در آن نهد و فروشد . حجره داد و ستد جمع دکاکین . ۳ - تختهای که روی آن نشینند نیمکت .

ویکی واژه

جِ دکان.