لغت نامه دهخدا
خرافة. [ خ ُ ف َ ] ( ع اِ ) آنچه چیده شود از میوه. ( منتهی الارب ). ( از لسان العرب ) ( از تاج العروس ). || سخن خوش که از آن خنده آید. ( یادداشت بخط مؤلف ). || افسانه. ( مهذب الاسماء ). حدیث دروغ.( یادداشت بخط مؤلف ). کلام باطل و افسانه که اصل ندارد. ج ، خرافات. رجوع به «خرافه » در ماده زیر شود.
خرافة. [ خ ُ ف َ ] ( اِخ ) نام مردی پری زده از قبیله عذره بوده است و او آنچه از پریان می دید، نقل می کرد و مردم او را بدورغ می پنداشتند و باورنداشتندی و گفتندی : هذا حدیث خرافة و هی حدیث مستملح کذب. ( منتهی الارب ). در اصابه راجع به او آمده است :او مردیست که در بی پایگی احادیث به او مثل زده میشود و احادیث بی پایه را می گویند: «حدیث خرافة». نام اودر بین صحابیان نیامده است و فقط نقل کرده اند که عایشه شرح حال او را بنقل از پیغمبر چنین آورده است که پیغمبر روزی گفت : او مردی صالح بود و شبی از نزد من خارج شد و سه جن بر او حمله بردند و او را به اسارت گرفتند؛ یکی قصد قتل او کرد و دیگری می خواست او را دربند کند و سومی گفت : صحیح آن است که او را آزاد کنیم. تا آنکه مردی از جنیان بر آنها گذشت و قصة بطولها. بعضی دیگر داستان خرافة بصورت دیگری آورده اند مبنی بر آنکه روزی پیغمبر نزد اهل بیت و زنان خود حدیثی گفت. یکی از آنها گفت : این حدیث «خرافة» است ، پیغمبر فرمود: شما «خرافة» را نمی شناسید، خرافه مردی از عذره بود و مدتها در اسارت جنیان بسر برد و از آنها داستانها نقل کرده است. ( از اصابة ج 1 قسم 1 ص 107 ).
