گلابی که در فارسی شرقی به نام‌های ناک، کان و کاین شناخته می‌شود و در گذشته به اَمرود، کرپول و اَرمود نیز معروف بود، درختی گل‌دار از رده دولپه‌ای‌ها و خانواده گلسرخیان است و به زیر خانواده بادامی‌واران تعلق دارد. در این جنس حدود ۸۰۰ گونه وجود دارد که برخی از گونه‌های شناخته‌شده شامل communis، persica، pyrifolia، syriaca و ussuriensis هستند. گلابی معمولی یا گلابی عماد از گونه communis است و میوه‌های آبدار و دانه‌های سنگی دارد که معمولاً شکل کشیده‌ای دارد. علاوه بر این، انواع دیگری از گلابی وجود دارند که به گلابی آسیایی معروفند و شکل آن‌ها به سیب شباهت دارد. در منابع آلمانی، منشأ گلابی در کوه‌های البرز ذکر شده است. گونه‌های وحشی این درخت در جنگل‌های گیلان و مازندران یافت می‌شوند و در زبان‌های محلی گیلکی و تالشی به نام‌های خوج، خج و سنگ خوج و در زبان مازندرانی به تلکا و سِتِکا شناخته می‌شوند. گلابی درختی است که برگ‌هایش در فصل پاییز می‌ریزد و در مناطق سردسیر جهان قابل کشت و پرورش است. در این مناطق، زمستان‌های سرد نیاز سرمایی درخت را برطرف می‌کند. از نظر گیاه‌شناسی، میوه این درخت به عنوان پوم شناخته می‌شود و جزو میوه‌های کاذب محسوب می‌گردد. میوه گلابی معمولی عمر انباری کوتاهی دارد، به همین دلیل باید پیش از رسیدن کامل برداشت شود تا بتوان به راحتی آن را به بازار عرضه کرد. در شمال ایران، گلابی اروپایی می‌روید که میوه‌ای سخت و با طعمی متمایل به ترشی و شیرینی دارد.
