فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری، مشهور به شیخ عطّار نیشابوری یکی از بزرگ‌ترین عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی است که در پایان سده ششم و آغاز سده هفتم هجری می‌زیسته است. او به عنوان یکی از مؤثرترین شخصیت‌ها در ادبیات عرفانی فارسی شناخته می‌شود و آثارش تأثیر عمیقی بر نسل‌های بعدی شاعران داشته است.
زندگی
عطار در سال ۵۴۰ هجری قمری در نیشابور زاده شد. اطلاعات درباره زندگی او به دلیل فقدان منابع معتبر در این زمینه، بسیار محدود است. به گفته محمدرضا شفیعی کدکنی، شخصیت عطار در ابر ابهام قرار دارد. عطار در دوران کودکی شاهد حوادث دردناک و ویرانگر ناشی از حملات غزها بود که تأثیر عمیقی بر تفکر و آثار او گذاشت.
حرفه
عطار علاوه بر شاعری، داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و به شغل عطاری مشغول شد. او به کار درمان بیماران می‌پرداخت و به دلیل بی‌نیازی مالی، تمایلی به مدح‌گویی برای پادشاهان نداشت. او زندگی خود را در نوشتن اشعار و تألیف آثار عرفانی سپری کرد. حلقهٔ درس‌های عرفانی او در نیشابور بسیار پرشور بود و بسیاری از بزرگان عصر در آن‌ها حاضر می‌شدند.
درگذشت
عطار در سال ۶۱۸ هجری قمری، به هنگام حمله مغول به نیشابور، به قتل رسید. گفته می‌شود که در این حمله، بیشتر آثار او نیز سوزانده شد و تنها آثاری که قبل از حمله به سایر شهرها برده شده بودند، به دست ما رسیدند.
آثار
عطار آثار متعددی در ادبیات عرفانی فارسی دارد که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به منطق الطیر، تذکرةالاولیا و مختارنامه اشاره کرد.
میراث
عطار به عنوان یکی از بزرگ‌ترین عارفان و شاعران فارسی‌زبان شناخته می‌شود و آثارش تأثیر عمیق و ماندگاری بر ادبیات عرفانی و شعر فارسی داشته است. او در اشعارش به مفاهیم عشق، معرفت، و وحدت هستی پرداخته و جایگاه ویژه‌ای در تاریخ ادبیات ایران دارد.
