کلمه سبک و سیاق در زبان فارسی به معنای روش و شیوه‌ای مشخص در نگارش، بیان، هنر و دیگر عرصه‌ها به کار می‌رود. این اصطلاح به نوعی به الگویی اشاره دارد که نویسندگان، هنرمندان و گویندگان در کارهای خود از آن تبعیت می‌کنند. در واقع، این عبارت می‌تواند شامل جنبه‌های مختلفی از جمله انتخاب واژگان، ساختار جملات، نحوه بیان احساسات و تفکرات، و همچنین تکنیک‌های خاصی باشد که در خلق آثار هنری به کار می‌رود. برای مثال، در ادبیات، نویسندگان مختلف ممکن است با استفاده از سبک‌های متفاوت، به بیان داستان‌ها و مفاهیم خود بپردازند؛ برخی ممکن است از زبانی ساده و روان استفاده کنند، در حالی که دیگران ممکن است به سراغ زبانی پیچیده و ادبی بروند. همچنین، در هنرهای تجسمی، سبک و سیاق می‌تواند به تکنیک‌های خاص نقاشی، طراحی یا عکاسی اشاره داشته باشد که هنرمند برای انتقال احساسات و پیام‌های خود از آن استفاده می‌کند. به همین ترتیب، در زمینه‌های دیگر مانند موسیقی و تئاتر نیز این مفهوم کاربرد دارد و هر هنرمند یا نویسنده با انتخاب سبک و سیاق خاص خود، هویت و تمایز作品ش را شکل می‌دهد. به طور کلی، سبک و سیاق نه تنها ابزارهایی برای بیان خلاقیت افراد به شمار می‌روند، بلکه نمادی از تفکر، فرهنگ و زمانه‌ای هستند که در آن خلق شده‌اند.
