واژه شفیفک در زبان عربی به معنای لب‌هایت است و از ریشه شفه به معنای لب و دهان گرفته شده است. این کلمه در اشعار و ادبیات عربی به‌طور خاص برای توصیف زیبایی و جذابیت لب‌ها استفاده می‌شود.
برای مثال در عبارت «عیونک حلوی، شفیفک غنوی» شاعر به زیبایی چشمان و لب‌های معشوق اشاره می‌کند.
عیونک حلوی به معنای چشمانت شیرین است و شفیفک غنوی به معنای لبانت چون موسیقی است.
استفاده از این واژه‌ها در شعر و نثر عربی، به‌ویژه در شعر عاشقانه، نشان‌دهنده‌ی احساسات عمیق و زیبایی‌های ظاهری است که شاعر می‌خواهد به تصویر بکشد.
