علک خای. [ ع ِ ] ( نف مرکب ) آنکه علک خاید. || ژاژخا و هرزه لا. || ماده خر دندان بهم ساینده در دیدن خر نر: ز خرسپوزی من علک خای گردد خر نه کَه ْ خورد نه سبوس و نه جو نه آب و گیا.سوزنی.
فرهنگ عمید
۱. علک خاینده، کسی که صمغ می جود. ۲. [مجاز] بیهوده گو، ژاژخای.
فرهنگ فارسی
( علک خا ی ) ۱ - آن که علف خاید. ۲ - ژاژ خا هرزه درا. ۲ - ماده خری که به هنگام دیدن خر نر دندان به هم ساید.