کلمه یُنفقُونَهَا در زبان عربی به معنای «آن را انفاق می‌کنند» است و از ریشه «نَفَقَ» گرفته شده که به معنای بخشیدن، خرج کردن یا صرف کردن مال و دارایی در راه خدا یا اهداف خیر و نیکوست.
مثال از قرآن
در آیه 34 سوره توبه آمده است:
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنَّ كَثيراً مِنَ الْأَحْبارِ وَ الرُّهْبانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللهِ وَ الَّذينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها في سَبيلِ اللهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَليمٍ»
این آیه به مؤمنان هشدار می‌دهد درباره دو گروه مشخص:
احبار و رهبان: علمای دینی یهود و راهبان مسیحی که به جای هدایت مردم به سوی خدا، مرتکب فساد می‌شوند. آن‌ها اموال مردم را به ناحق مصرف می‌کنند و با رفتارهای خود، مردم را از راه خدا بازمی‌دارند.
کسانی که طلا و نقره را ذخیره می‌کنند: افرادی که دارایی‌های خود را به جای خرج کردن در راه خدا و کمک به نیازمندان، انباشته و ذخیره می‌کنند. خداوند به این دسته از افراد هشدار داده و وعده عذاب دردناک داده است.
پیام آیه
این آیه به مؤمنان یادآوری می‌کند که مال و ثروت باید در خدمت اهداف الهی و انسانی باشد. انفاق در راه خدا یکی از مهم‌ترین دستورهای دینی است که نشان‌دهنده ایمان حقیقی فرد و توجه به نیازهای جامعه است. انباشتن مال و ثروت بدون استفاده از آن برای اهداف خیر، رفتاری مذموم است که عواقب سنگینی در پی دارد.
