چارچوب فطرت مفهومی است که به ساختار طبیعی و درونی انسان اشاره دارد؛ یعنی مجموعه‌ای از ویژگی‌ها، تمایلات و قوانین ذاتی که انسان از تولد با آن‌ها همراه است. این چارچوب، تعیین‌کننده‌ی رفتارها، گرایش‌ها و حس اخلاقی و اجتماعی انسان است و به نوعی نقشه‌ی درونی انسان برای زندگی و تصمیم‌گیری محسوب می‌شود.
این مفهوم در فلسفه و روان‌شناسی نشان می‌دهد که انسان‌ها دارای یک سری اصول و ارزش‌های ذاتی هستند که مستقل از تعلیم و تربیت محیطی وجود دارند. چارچوب فطرت محدود به شناخت عقلانی نیست و شامل احساسات، وجدان و توانایی تمیز خیر از شر نیز می‌شود. این ساختار درونی انسان را هدایت می‌کند و پایه‌ای برای رشد اخلاقی و اجتماعی او فراهم می‌آورد.
شناخت و توجه به چارچوب فطرت به انسان کمک می‌کند تا با تصمیم‌گیری‌های درست و زندگی هماهنگ با ارزش‌های ذاتی خود، مسیر تعالی و سعادت را طی کند. همچنین، این مفهوم نشان می‌دهد که بسیاری از رفتارها و واکنش‌های انسانی، ریشه در ذات و فطرت او دارد و نه صرفاً محیط یا آموزش‌های بیرونی. این دیدگاه اهمیت خودشناسی و توجه به درون انسان را برجسته می‌سازد.
