لغت نامه دهخدا
ورداشتن. [ وَ ت َ ] ( مص مرکب ) در تداول، برداشتن. ( ناظم الاطباء ): زنبیل را وردار بگذار آن گوشه. ( فرهنگ فارسی معین ). || ورداشتن جامه؛ قناس داشتن آن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). || افراشتن. ( ناظم الاطباء ). بلند نمودن. ( از ناظم الاطباء ). || تحمل کردن. تاب آوردن. ( فرهنگ فارسی معین ): من چشمم ورنمیدارد که کسی را گرسنه و تشنه ببینم. ( از فرهنگ فارسی معین از فرهنگ عامیانه جمال زاده ). || فروبردن چیزی در مقعد یا فرج.
- شاف ورداشتن؛ شاف گذاشتن.
- || مفعول شدن از عمل مباشرت با جنس مخالف یا هم جنس. ( فرهنگ فارسی معین از فرهنگ عامیانه جمال زاده ).