هارله

لغت نامه دهخدا

هارله. [ ل ِ ]( اِخ ) شارل دو. خاورشناس بلژیکی که در سال 1832 م. در لیژ متولد شد و به سال 1899 در لوون درگذشت. استاد زبانهای شرقی در دانشگاه لوون و کشیش صاحب رتبه رومی بود و به عضویت فرهنگستان سلطنتی بلژیک نیز نائل گشت. از آثار اوست: ترجمه کتاب اوستا ( 1875-1878 )، صرف و نحو عملی زبان سانسکریت ( 1878 )، ریشه هایی از مذهب زرتشتی ( 1879 )، رساله پهلوی ( 1880 )، آیین بودائی، برهمایی و ترسایی ( 1881 )، رساله در زبان منچوری ( 1884 )، تاریخ امپراتوری کین ( 1887 )، آیین ملی تاتارهای مشرق، منچوری ها و مغول ها با مقایسه مذهب چینیهای قدیم ( 1888 ).