واژه‌ی مَهکَره با ریشه‌ای عربی، در لغت به معنای جای شگفت یا موضوع حیرت‌انگیز است. این اصطلاح در متون کهن ادبی و فرهنگی به کار رفته و بر چیزی دلالت دارد که به دلیل عجیب و غیرمنتظره بودن، موجب تعجب و بهت می‌شود. در منابع معتبر لغت، از جمله منتهی الارب، این معنا به‌صورت موجز و دقیق ثبت شده است. مَهکَره را می‌توان معادلی برای واژه‌ی مهکر دانست که بر مفهوم مکانی یا وضعیتی پیچیده و شگفت‌آور تأکید دارد. این واژه گویای ژرفای زبان فارسی است که همواره از ظرفیت‌های زبان عربی برای غنای خود بهره برده است. کاربرد آن بیشتر در متون فاخر و ادبی دیده می‌شود و شناخت آن برای درک دقیق متون کلاسیک ضروری است.
امروزه اگرچه استفاده از این واژه در گفتار روزمره کمرنگ شده، اما شناخت آن برای محققان، ادیبان و علاقه‌مندان به زبان فارسی از اهمیت بالایی برخوردار است. حفظ و توجه به چنین واژه‌هایی، نه تنها به درک بهتر میراث مکتوب کهن کمک می‌کند، بلکه گویای دقت و ظرافت زبان فارسی در بیان مفاهیم انتزاعی و پیچیده است. بنابراین، بازشناسی این لغات، گامی در جهت پاسداری از گنجینه‌ی زبانی و فرهنگی ایران به‌شمار می‌رود.