واژه‌ی مطغی صفتی عربی است که در زبان و ادبیات فارسی به‌کار رفته است. این واژه در لغت به معنای فرد نافرمانی‌کننده و کسی است که به ستم و تجاوز وامی‌دارد یا دیگران را به بی‌انصافی و ستمگری برمی‌انگیزد. بنابراین، این صفت بر کسی اطلاق می‌شود که نه‌تنها از فرمان سرپیچی می‌کند، بلکه محرک و برانگیزاننده‌ی ظلم و ستم نیز هست. در متون کهن ادبیات فارسی و فرهنگ‌نامه‌های معتبر، از جمله ناظم‌الاطباء که به عنوان منبع این تعریف ذکر شده، این واژه با همین معانی ثبت و ضبط گردیده است. کاربرد آن معمولاً در بافتارهایی است که از نافرمانی آشکار و تشویق به رفتارهای ظالمانه سخن به میان می‌آید و بار معنایی منفی و شدیدی را متحمل می‌شود. این اصطلاح، نمونه‌ای از تأثیرپذیری زبان فارسی از زبان عربی و حضور واژگان تخصصی در حیطه‌ی اخلاق و رفتارشناسی است. بر این اساس، مطغی تنها به یک نافرمان ساده اطلاق نمی‌گردد، بلکه بر شدت عمل و ویژگی تحریک‌آمیز فرد دلالت دارد. شناخت دقیق چنین واژه‌هایی نه‌تنها غنای زبان فارسی را می‌نمایاند، بلکه برای درک ظرافت‌های متون کلاسیک و انجام پژوهش‌های دقیق ادبی و تاریخی نیز امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر محسوب می‌شود.