فیسیر، که در متون سنتی و دارویی با نام فیسیر شناخته می‌شود، به طور کلی به دانه‌هایی اطلاق می‌گردد که پس از فرآیند پخت و پز یا به صورت میوه رسیده مصرف می‌شوند. این اصطلاح، که ریشه در کتب طب سنتی مانند مخزن الادویه دارد، به ترکیبات گیاهی خاصی اشاره دارد که دارای ارزش غذایی و دارویی بوده‌اند. ماهیت دقیق فیسیر ممکن است بسته به منطقه و سنت‌های دارویی متفاوت باشد، اما مفهوم اصلی آن به بخش‌های خوراکی و قابل طبخ گیاهان بازمی‌گردد.
کاربردها و اهمیت فیسیر در طب سنتی
در طب سنتی ایران، بسیاری از دانه‌ها و میوه‌های گیاهان پس از فرآوری‌های مختلف از جمله جوشاندن، بو دادن یا خشک کردن، به عنوان اجزای درمانی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. این واژه نیز از این قاعده مستثنی نبوده و احتمالاً به عنوان بخشی از داروهای ترکیبی یا به تنهایی برای درمان بیماری‌های مختلف تجویز می‌شده است. ارزش غذایی این دانه‌ها و میوه‌ها نیز غالباً مورد توجه بوده و به عنوان مکمل‌های نیروبخش یا مقوی در رژیم غذایی بیماران یا افراد ضعیف به کار می‌رفته است.