ریشهٔ اصلی و بنیادینِ کلمۀ «فننبئکم» از سه جزءِ «ف»، «نبء» و «کم» تشکیل شده است. بر پایۀ این داده‌ها، بخشِ «ف» به عنوان یک پیشوند شرطی یا ربطی، با تکراری در حدود ۲۹۹۹ بار، پرکاربردترین جزء محسوب می‌شود. جزء دوم، یعنی «نبء»، که خود از ریشۀ «ن‑ب‑ء» به معنای خبر گرفتن و آگاه کردن مشتق شده، با تکراری در حدود ۸۰ بار در این ترکیب ظاهر می‌شود. در نهایت، ضمیر متصل «کم» نیز با بسامد ۲۲۹۱ بار، نشان‌دهندۀ خطاب قرار دادن جمع مخاطب است.
در تحلیل ساختاری این کلمه، می‌توان آن را به صورت «ف + ننبی + کم» بازشناخت که در آن، «ف» حرف فاصله و اغلب برای بیان نتیجه یا ترتیب است، «ننبی» فعل مضارع متکلم معغول از باب افعال به معنای «ما خبر می‌دهیم» است، و «کم» ضمیر متصل به معنای «شما» می‌باشد. بنابراین، ترکیب کامل به صورت «پس ما به شما خبر می‌دهیم» یا «آن‌گاه شما را آگاه می‌سازیم» معنا می‌شود. این ساختار در متون کهن و به‌ویژه در آیات قرآن کریم، برای بیان انتقال اخبار و اطلاعات به گروهی از مخاطبان به کار رفته است.
بررسی آماری این اجزا نشان می‌دهد که با وجود کاربرد بسیار بالای «ف» و «کم» در زبان عربی، جزء اصلی و معناساز، «نبء» است که با وجود تکرار کمتر در این ترکیب خاص، بار معنایی کل عبارت را بر دوش می‌کشد. این تحلیل، اهمیت درک دقیق ریشه‌ها و نقش هر جزء در ترکیب‌های پیچیدهٔ زبانی را برای دستیابی به فهم درست متون، به‌ویژه متون دینی و ادبی، آشکار می‌سازد.