معنی غطمش | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

غطمش. [ غ َ طَم ْ م َ] ( ع ص ) سست بینایی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). کندبصر. ( مهذب الاسماء ). سست چشم. کلیل البصر. ( اقرب الموارد ). آنکه بینایی وی سست و ضعیف باشد. || چشم سست نظر و ضعیف بین. العین الکلیلةالنظر. ( از اقرب الموارد ). || سخت ستمکار درشتخوی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). الظلوم الجافی. ( اقرب الموارد ). ستمکار. ( مهذب الاسماء ). || ( اِ ) شیر بیشه، بدان جهت که ستم و دست درازی کند، و به هرچه رسد میشکند او را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ).
غطمش. [غ َ طَم ْ م َ ] ( اِخ ) ضَبّی شاعری است. ابن قتیبه در عیون الاخبار ( ج 4 ص 55 ) این شعر را از او آورده است:
و لو وجدوا نعل الغطمش لاحتذوا
لارجلهم منها ثمانی انعل.

گزارش محتوای نامناسب