واژه عشیشیات (جمع: عشیه) به معنای غروب‌ها و زمان‌های آخر روز است. این واژه به نوعی به دوره زمانی که روز به پایان می‌رسد و شب آغاز می‌شود، مربوط می‌شود و در زبان فارسی به عنوان یک اصطلاح برای توصیف این زمان خاص به کار می‌رود. این واژه می‌تواند در متون ادبی و فرهنگی برای توصیف زیبایی‌های غروب و حال و هوای آن زمان استفاده شود.