واژه‌ی طُخْز به صورت طِخْز در منابع کهن لغت عربی، به‌ویژه در کتاب منتهی الارب و فرهنگ آنندراج ثبت شده است. معنای اصلی این واژه، مطابق با این مآخذ، دروغ ذکر گردیده است. این اصطلاح از جمله اصطلاح های کهن زبان عربی به شمار می‌رود که امروزه کمتر در متون معاصر یا محاورات روزمره به کار می‌رود. با بررسی ساختار لغوی، این کلمه از ریشه‌ی «ط خ ز» مشتق شده است. اگرچه این ریشه در مقایسه با سایر ریشه‌های رایج در زبان عربی، کمتر مورد استفاده قرار گرفته، اما حضور آن در کتب معتبر لغت، بر اصالت و سابقه‌ی تاریخی آن دلالت دارد. چنین واژه‌هایی عموماً در متون ادبی خاص یا برای اشاره به مفاهیم دقیق در دوره‌های تاریخی گذشته به کار می‌رفته‌اند. در نتیجه، می‌توان گفت طِخْز یک لغت عربی کهن به معنای دروغ یا سخن ناراست است که امروزه جنبه‌ی تاریخی و لغوی دارد و کاربرد عملی در زبان معیار نوین ندارد. ثبت این قبیل واژگان در فرهنگ‌نامه‌ها بیشتر به منظور حفظ میراث زبانی و کمک به پژوهشگران و ادیبان برای درک متون کلاسیک صورت می‌پذیرد.
