ضَغیبة مصدری است از ریشهٔ عربی که به‌صورت ضَغَبَ استعمال می‌گردد. این واژه در لغت به‌معنای آواز یا بانگِ روباه به‌کار می‌رود و در منابع کهن زبان عربی، از جمله کتاب تاج‌المصادر اثر ابوالقاسم زمخشری، به این معنا تصریح شده است. در ساختار صرفی زبان عربی، این واژه به‌عنوان یک مصدر ثلاثی مجرد شناخته می‌شود که بیانگر حالت یا عمل مشخصی از سوی روباه است. کاربرد این قبیل واژه‌ها عمدتاً در متون ادبی، اشعار کهن و نیز متون جانورشناسی قدیم مشاهده می‌شود و نشان‌دهندهٔ دقت و ظرافت زبان عربی در توصیف پدیده‌های طبیعی و حیوانی است. با توجه به اینکه این واژه امروزه کمتر در گفتار روزمره به‌کار می‌رود، شناخت آن بیشتر برای اهل تحقیق، ادب‌دوستان و کسانی که با متون کلاسیک عربی سروکار دارند، مفید خواهد بود. یادآوری می‌شود که تلفظ صحیح آن با فتحه روی حرف «ض» و سکون «غ» است و به‌صورت ضَغْیَبة یا ضَغَبَة نیز در برخی منابع آمده است.