صاحب المَشائین عنوانی است که در منابع فلسفی و تاریخی اسلامی به ارسطو، فیلسوف بزرگ یونانی نسبت داده می‌شود. این لقب به معنای رهبر مکتب مشّاء یا سرآمد فیلسوفان مکتب مشائی است. مکتب مشائی، که یکی از مکاتب اصلی فلسفهٔ یونان باستان محسوب می‌شود، بر عقل‌گرایی، استدلال منطقی و مشاهدهٔ نظام‌مند جهان طبیعی تأکید داشت.
ارسطو با تأسیس این مکتب و تربیت شاگردان برجسته‌ای همچون تئوفراستوس، بنیان‌های فکری مستحکمی را پی‌ریزی کرد که تأثیر آن برای قرن‌ها ماندگار شد. آثار او در زمینه‌های گوناگونی از جمله متافیزیک، اخلاق، طبیعیات، منطق و شعر، نقش بی‌بدیلی در شکل‌گیری فلسفهٔ اسلامی و همچنین فلسفهٔ مدرسی در اروپای قرون وسطی ایفا نمود. به همین دلیل، در میان فیلسوفان مسلمان، عنوان «صاحِبُ المَشائین» به‌عنوان احترام‌آمیزترین اشاره به مقام علمی و جایگاه رهبری او در این مکتب به کار رفته است.
استفاده از این لقب در متون کهن فارسی و عربی، گواهِ پذیرش و تکریم عمیق میراث فکری ارسطو در تمدن اسلامی است. فلاسفه‌ای چون ابونصر فارابی، ابوعلی سینا و ابن‌رشد، که خود از پیروان و مفسران برجستهٔ مکتب مشائی به شمار می‌روند، همواره از ارسطو با این عنوان یاد کرده و در توسعه و تبیین آرای او کوشیده‌اند. بنابراین، هنگامی که در متنی قدیمی اشاره می‌شود رجوع به ارسطو شود، مقصود همان شخصیت بنیادینی است که به عنوان استاد اول و صاحِبُ المَشائین شناخته می‌شود.
