شینیزی که در منابع لغت با عنوان صِفت نسبی و اسم معرفی شده است، به نوع خاصی از جامه اطلاق می‌گردد. بنا بر اطلاعات مندرج در متون لغت‌شناسی همچون مهذب الأسماء، این واژه به یک دسته‌بندی مشخص از پوشاک اشاره دارد. از منظر ریشه‌شناسی و ساختار واژگانی، صفت نسبی بودن آن نشان می‌دهد که این کلمه یا وصف‌کننده لباسی منسوب به مکانی خاص بوده یا از ماده‌ای خاص ساخته شده است که در ساختار اولیه خود، خاصیت انتسابی داشته است. هرچند جزئیات دقیق‌تر ماده اولیه یا خاستگاه جغرافیایی آن در این تعریف کوتاه نیامده، اما جایگاه آن در میان واژگان پوشاک سنتی کاملاً مشخص است.
بررسی جایگاه شینیزی در ادبیات و منابع تاریخی پوشاک ایران می‌تواند دریچه‌ای به سوی درک بهتر اهمیت این نوع جامه در گذشته بگشاید. در دوران‌هایی که اشاره به جزئیات لباس اهمیت فرهنگی و اجتماعی داشته، ذکر صریح نام یک نوع پوشاک مانند شینیزی حاکی از تمایز آن از سایر اجناس و احتمالاً کاربرد خاص آن در میان طبقات اجتماعی خاص یا در مراسم معینی بوده است. ماهیت اسمی و نسبی بودن آن نیز تلویحاً بیانگر آن است که شاید این جامه دارای نقوش، بافت یا کیفیتی متمایز بوده که آن را از سایر البسه معمول متمایز می‌ساخته و شایسته ذکر جداگانه در کتب مرجع می‌دانسته است.
