واژهی زنجاره به صورت صفت مرکب و با املای [زَ رَ / رِ] در متون کهن فارسی ثبت شده است. این لغت که در منابع معتبری همچون ناظمالاطباء آمده است، بهعنوان هممعنای زنپاره به کار رفته و بر فردی زناکار یا زانی دلالت دارد. در بررسی ساختار واژه، زنجاره ترکیبی از دو جزء زن و جاره محسوب میشود که در کنار هم معنای خاص و منفیِ مرتبط با بیعفتی و عمل زنا را انتقال میدهند. این گونه ترکیبات در زبان فارسی غالباً برای بیان صفتی نکوهیده و با شدتی عاطفی و اخلاقی ساخته شدهاند. با توجه به تحولات زبانی و فرهنگی، امروزه استفاده از این واژه و مشتقات آن در فارسی معیار و رسمی بسیار کمرونق شده و جای خود را به عبارات و اصطلاحات متداولتر داده است. با این حال، مطالعهی چنین واژگانی از جهت درک تاریخ اجتماعی و تحول معنایی در زبان فارسی حائز اهمیت است.
