واژه‌ی زَروجُبق که در برخی متون قدیمی دیده می‌شود، در واقع شکل معرَّب شده‌ی همان واژه‌ی شناخته‌شده‌ی زَرچوبه است. این نکته را مرحوم دهخدا در یادداشت‌های خود به‌صورت واضح اشاره کرده‌اند. معرَّب بودن آن نشان‌دهنده‌ی گذر این واژه از زبان‌های دیگر به فارسی و دگرگونی در تلفظ و املاست. این تغییر و تحول زبانی، نمونه‌ای از تأثیرپذیری زبان فارسی از دیگر فرهنگ‌ها و زبان‌ها در طول تاریخ است. بررسی چنین واژه‌هایی نه‌تنها به روشن‌شدن ریشه‌ی تاریخی کلمات کمک می‌کند، بلکه مسیرهای تبادل فرهنگی و علمی را نیز نمایان می‌سازد. واژه‌ی اصلی، یعنی زَرچوبه، امروزه به‌طور گسترده برای اشاره به ادویه‌ی معروف و پُرکاربرد به کار می‌رود. بنابراین، می‌توان دریافت که زَروجُبق صورت کهن و کمتر متداول همان واژه‌ای است که امروزه در حوزه‌ی خوراکی‌ها و پزشکی با نام زردچوبه شناخته می‌شود. این مقایسه، اهمیت ثبت و حفظ میراث مکتوب کهن را در پیگیری سیر تحولات زبانی به خوبی نشان می‌دهد.
